Het kan haast geen toeval zijn, dat een zangeres als Marylène Corro, van Belgische en Chileense komaf, opereert vanuit de enige stad die dit kleine landje kent: Brussel: dat is namelijk de voedingsbodem bij uitstek voor allerhande creatieve activiteiten, zoals de zang van Marylène: met wijd open blik op de wereld, zich erg goed bewust van haar afkomst en net daarom zo trots op haar positie van vandaag. Ooit had ze zichzelf tot doel gesteld advocate te worden, een zeer nobel beroep dat ze ook een tijdje uitoefende, maar toen werd ze gebeten door het beestje dat “zangdrang” heet en liep ze een heel internationaal gekleurd parcours, waarbij ze vooral de halve wereld rondreisde om te kijken en te leren. Gevolg is wel dat we vandaag, bij het verschijnen van haar debuut-EP, een zangers te horen krijgen, die een maturiteit tentoon spreidt, die je op haar nog altijd prille leeftijd niet zou verwachten.

De verpakking is onmiskenbaar “jazz” te noemen, maar de stem heeft zowel funk als soul in zich en, naarmate je vaker luistert, kun je alleen maar bedenken dat Marylène zo één van die schaarse getalenteerde mensen is, die je desnoods het Burgerlijk Wetboek kunt laten zingen en die dat nog tot een goed einde zou brengen. Ik weet het wel: de leerschool langs bedrijfsfeesten, Berklee stages, musicaloptredens en veel, heel veel spelen in kleine clubs doorheen het land, is nog altijd de beste die je kunt krijgen maar toch: daar is ook al menigeen aan ten onder gegaan terwijl Marylène zich op haar debuut ontpopt als een nog niet helemaal gepolijste maar veelzijdige diamant, waar je, vanuit welke hoek je ook kijkt, altijd wel enige pracht in zult ontdekken.

Natuurlijk: ze heeft ook allerminst te klagen over haar begeleiders: Stéphane Mercier op sax en fluit, Joel Rabesolo op gitaar, Thibault Dille op toetsen, Fil Caporali op staande bas en Toine Cnockaert op drums vormen een team waarmee je kunt buitenkomen. met referenties van overal ter wereld en als band even divers als de muziekjes, die Marylène bedacht voor deze debuutplaat. Dat Antoine Pierre als producer in huis gehaald werd om het muzikale proces te overzien en, waar nodig, te sturen, zal ook wel geholpen hebben: die mens is namelijk lichtjes overbegaafd en wordt binnen afzienbare tijd tot de wereldtop gerekend, zeker weten.

De vijf songs van de EP meanderen een beetje in alle richtingen, maar dat is normaal voor een plaatje dat eigenlijk als visitekaartje moet en zal dienen. Ze worden in het Frans, Engels en Spaans gezongen en focussen nu eens op de pure, hedendaagse jazz à la Lianne Le Havas (de openende titelsong), dan weer ligt de nadruk op de meer Braziliaanse invulling (“Little Girl” en vooral “Le Coeur Léger”) of klinkt hij gloedvol als militante soul, zoals in onze favoriet “Not In My Name”, waarin Marylène laat horen waarom ze zich in haar advocatentijd, vooral met de rechten van vluchtelingen bezig hield. Dat levert een heel mooi, zij het te kort, plaatje op van iemand die het op termijn zeker gaat maken. Enfin, in een rechtvaardige wereld zou dat alleszins het geval moeten zijn. Wanneer we dit schrijven, staan we op twee dagen van wat het grote lanceringsfeest van deze EP had moeten worden. Dat is naar voorjaar 2021, maar de EP is er wel degelijk: bereikbaar voor iedereen en sterk aanbevolen door ondergetekende!

(Dani Heyvaert)